Łowienie za pomocą długiego wędziska ze skróconym nawet o kilka metrów zestawem jest jedną z najskuteczniejszych metod spławikowych.
Nawet, jeśli osoba łowiąca nie posiada wielkiego doświadczenia i wprawy, ma możliwość, by w tym przypadku dokładnie poznać ukształtowanie dna łowiska. Stanowi także duże ułatwienie w wygruntowaniu i precyzyjnych nęceniu oraz prowadzenie zestawu w linii nęcenia. Dużo łatwiejsze w takiej konfiguracji będą skuteczne zacięcia oraz natychmiastowe odprowadzenie zapiętej ryby z łowiska. Jest więc szybciej, poręczniej i wygodniej.
Wędzisko – w przypadku gdy nie startujemy w zawodach wędkarskich – nie musi być dłuższe niż 11 metrów. Ważne natomiast, aby było względnie sztywne. Mówi się, że im bardziej sztywne, tym lepsze, tak naprawdę jednak chodzi o to, by wędzisko nie falowało przy zacinaniu ani przy gwałtownych podmuchach wiatru. Długość topu, czyli szczytowych odcinków, w zależności od głębokości łowiska może być bardzo różna.
W środku dwóch szczytowych części wędziska zamontować należy gumowy amortyzator, który będzie miał za zadanie przejęcie pracy szczytówki, gdy nastąpi konieczność holowania ryby. Jeden koniec amortyzatora powinien zostać zablokowany korkiem rozporowym, drugi zaś należy połączyć za pomocą plastikowego łącznika z haczykiem zaopatrzonym w tulejkę. Ta tuleja posłuży do zablokowania pętelki zestawu.
Grubość amortyzatora jest uwarunkowana wytrzymałością głównej żyłki zestawu oraz tym, jakich ryb spodziewamy się w danym łowisku. Amortyzatory najczęściej sprzedawane są w odcinkach o długości 5 metrów, nawiniętych na szpule. Podczas pracy gumowe elementy powinny swobodnie pracować w szczytowej części wędziska. Nigdy nie należy używać wędziska nasadowego jako „bata”, ponieważ doprowadzi to najpewniej do złamania kija lub nawet utraty jego elementów.
Kule zanętowe należy rzucać jak najbliżej szczytówki. Optymalną odległością jest 0,5 – 1 metra poniżej miejsca wpadnięcia do wody. Nęcenie szczytówki nie jest wskazane, gdyż może się zdarzyć, że nie będzie możliwości przytrzymania zestawu wraz z przynętą nad kulami, a tam właśnie branie powinno być najkorzystniejsze.
Odcinek żyłki pomiędzy szczytówką a spławikiem nie powinien umożliwiać zbędnego luzu. Po zasygnalizowaniu brania przez spławik, zacięcie natychmiast musi zostać przeniesione na haczyk, bez niepotrzebnej straty czasu. Po zacięciu ryba odprowadzana jest z łowiska i odciągana aż do długości, do której sięga zestaw. Żyłka przez cały czas powinna być napięta, gdyż jej poluzowanie najczęściej kończy się odhaczeniem ryby, czego wolelibyśmy uniknąć. Następnie ryba jest naprowadzana do podbieraka.
Technika skróconego zestawu należy do najbardziej aktywnych sposobów łowienia. Zestaw wprowadzany powinien być tuż przed miejscem nęcenia. Sam proces łowienia przebiegać ma na zasadzie stale podtrzymywanej prowokacji. Możliwe sposoby dokonania tego to: m.in. przytrzymywanie przynęty, swobodne jej puszczanie z nurtem (w wodach bieżących), podciąganie pod prąd czy podnoszenie. Im aktywniej, tym lepiej.
